Άστο να ξεθωριάσει…
Άστο να ξεθωριάσει…
Του Νίκου Ανδρείου
Όλα ξεθωριάζουν… είναι αλήθεια! Όλα κάποτε… πεθαίνουν, αποσυντίθενται… Η διαφοροποίηση, ωστόσο, μερικών… έναντι των περισσότερων, είναι, ότι, τα μεν... παίρνουν νέα «ζωή», μορφή, ανάσα/οξυγόνωση και «υπόσταση», ενώ τα δε... -τα περισσότερα- «εξαϋλώνονται» σαν να μην υπήρξαν ποτέ(!), σαν να ήταν ανάξια αναφοράς, εν τέλει ύπαρξης και ας υπήρξαν… και ας υπάρχουν -ακόμα και αυτά- κατά μία «έννοια» αν και διατελούν, πια, εν «ανυπαρξία»!
Η εποχή των «ξεθωριασμένων» ανθρώπων και του «ξεθωριάσματος» δεν είναι τωρινό ή εποχικό φαινόμενο πάντα έτσι ήταν… και δυστυχώς -όσο και αν θέλω να είμαι αισιόδοξος- έτσι θα είναι όσο και αν πληθαίνει το δώρο της ζωής, όσο και αν «καλυτερεύουμε» ή εξευγενιζόμαστε από τα πρωτόγονά μας ένστικτα, όσο και αν «πλουταίνουμε» σε υλικά αγαθά, όσο και αν κατοχυρώνουμε -ας γελάσω!- ανθρώπινα διακαιώματα, όσο και αν θεωρούμε ότι είμαστε πιο ελεύθεροι από ποτέ ή ότι εκφραζόμαστε πιο «φωναχτά» από το παρελθόν, όσο και αν βαυκαλιζόμαστε ότι πραγματοποιούμαι τα όνειρά μας ή «σαρκώνουμε» τα συναισθήματά μας... Τίποτα! δεν αναστέλλει το «ξεθώριασμα» παρά μόνο ΕΝΑ! Και αυτό το ΕΝΑ καλείται αδιάκοπη, επίμοχθη και ακούραστη φροντίδα, νοιάξιμο και ΑΓΑΠΗ για τα «χρώματα» που μας συντελούν και τα συντελούμε, που μας αγκαλιάζουν και τα αγκαλιάζουμε, που Αγαπάμε και μας Αγαπούν, που -έστω- πιθανολογούμαι ισχυρά ότι θα θυσιαζόμασταν για αυτά… και εκείνα για εμάς!!!
«Τα χρώματα»
«Τα χρώματα» δεν είναι άλλα -μην γελιόμαστε- από: Λιγοστούς ανθρώπους ίσως και μόνο έναν που θεωρούμαι πραγματικά ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ και Αγαπάμε όσο τίποτα, έναν τόπο που θεωρούμαι ΠΑΤΡΙΔΑ μας και θα θυσιαζόμασταν για αυτήν· και μία ΠΙΣΤΗ που η Ψυχή μας θέλει/ευελπιστεί να πάει φτερουγίζοντας όταν πεθάνουμε… Αφού Αγαπήσεις, νοιαστείς και φροντίσεις τα «χρώματά» σου, τότε… και μόνο τότε, μπορείς πράγματι, να είσαι αλληλέγγυος και κοινωνικά ενεργός, βοηθητικός και χρήσιμος, ενσυναισθητικός και συναισθηματικός, αυτάρκης και πλήρης να αγκαλιάσεις το υλικό και άυλο ΣΥΜΠΑΝ με ό,τι εμπεριέχει… τους άλλους ανθρώπους… τα ζώα… τη φύση κ.ο.κ. . Γιατί μόνο τότε... έχεις «ΧΡΩΜΑ» και δεν είσαι ένας τυχαίος «μουντός και άχρωμος καμβάς» που η βιολογία όρισε!
«Άχρωμος» άνθρωπος δεν υπάρχει·΄απλά κάποιοι φροντίζουν τα «χρώματά» τους από τη «μπουγάδα» και το «στέγνωμα» της ΖΩΗΣ και κάποιοι άλλοι -ουσιαστικά- αδιαφορούν…
ΑΓΑΠΑ ΤΑ «ΧΡΩΜΑΤΑ» σου! Τα άλλα… Άστα να ξεθωριάσουν…
*Φωτογραφία: Κεφαλή Σφίγγας, Τύμβου του Λόφου Καστά στην Αμφίπολη
