Αν με ρωτούσαν;… Θάλασσα θα σε ονόμαζα!

Αν με ρωτούσαν;… Θάλασσα θα σε ονόμαζα!

 

Αφιερωμένο στην Όλγα

 

Του Νίκου Ανδρείου

 

Χωρίς νερό δεν ζούμε… το πιότερο είμαστε από νερό… στο «νερό» του αμνιακού σάκου πρωτουπάρχουμε... Μα λίγοι αξιώνονται της τιμής να τους αναγνωρίζουν/λογίζουν οι γύρα τους -ανεπίγνωστοι και άμοιροι της θάλασσας- για θαλάσσιους ή θαλασσινούς!

Και αυτό γιατί η θάλασσα είναι το όλον και το «τίποτα», το άπιαστο μα και το ασυμπίεστο, το γαλήνιο και το τρομακτικό, η αλμύρα και η ευεξία, η ομορφιά και η αντάρα, η Μάνα και η «μητριά», το Φως και το σκοτάδι, η λύτρωση και η ενοχή, η κάθαρση και ο «βούρκος», η Ζωή και ο θάνατος -για όσους πιστεύουμε, με τη συνέχειά του-!..

 

Ποιος μπορεί στα αλήθεια να σε κλάψει Όλγα μου; Ποιος θα τολμήσει να σε πενθήσει με όσα το γελοίο συνονθύλευμα του κόσμου «απαιτεί»; Ποιος θα σε μοιρολογήσει πράγματι;

 

Μα ΕΣΥ ήσουν -και θα ΕΙΣΑΙ!- η ΘΑΛΑΣΣΑ!!!

 

Και αυτό Όλγα δεν στο χάρισε κανείς… ουδείς στο κληρονόμησε… κανένας δεν στο έμαθε… Το κέρδισες μόνη σου, απλά γιατί ήταν ο μοναδικός, ανεπανάληπτος και εν πολλοίς «υπερβατικός» τρόπος σου να υπάρχεις, να ζεις και να προσφέρεσαι… Δεν λέω... κάποιες φορές η θάλασσα: Μας θυμώνει, μας απογοητεύει, μας είναι ανεξήγητη ίσως και απρόσιτη, μας στενοχωρεί· μα ακόμα και τότε... πάντα επιστρέφουμε σε αυτήν… για τις περισσότερες φορές που είναι: Χάδι, αγκαλιά, νοιάξιμο & θεραπεία, μα κυρίως γιατί ξέρει να είναι ΜΑΝΑ! Μάνα όχι αναμάρτητη όπως η Παναγιά, αλλά Μάνα που ξέρει να σταυρώνεται… μα κυρίως να ΑΝΑΣΤΕΝΕΤΑΙ για μας!

 

Αν με ρωτήσουν;… Θάλασσα θα σε ονομάσω!