Ανοικτή επιστολή στον κ. Επαμεινώνδα Κορκονέα.

Δημοσιεύτηκε στις 11/08/2019    

Ανοικτή επιστολή στον κ. Επαμεινώνδα Κορκονέα.

Του Γιώργου Α. Χριστοδούλου, θεατρικού Συγγραφέα & Δημοσιογράφου

Επαμεινώνδα,

στη ζωή για τον άνθρωπο, 3 πράγματα είναι δύσκολα. 1) Να κάνει διάλογο με κάποιον, 2) να μπει στη θέση του άλλου κ τ 3)να ξεπεράσει τον φόβο του Θανάτου.
Έμαθα λοιπόν, πως βγήκες από την φυλακή. Προσωπικά δεν με απασχολούν ούτε οι νόμοι, ούτε οι δικηγόροι, ούτε η δικαιοσύνη ούτε κ κρίνω κανέναν.
Γνωρίζεις όμως πολύ καλά, πως ήμουν ο δημοσιογράφος τότε, που μετά το συμβάν, πήρα συνέντευξη για την εφημερίδα μου, από την μάνα. Την κ. Τσαλικιαν.
Γνωρίζω επίσης άριστα τι ακριβώς σκεφτόσουν όταν ήσουν μέσα στη φυλακή. Τις ώρες που ήσουν μόνος. Για αυτές ομιλώ.

Ισως να έμαθες εκεί που ήσουν, πως ο ανθρωπος είναι αληθινός μόνο σε 2 περιπτώσεις στη ζωή του. Στις στιγμές που είναι μόνος, κ όταν είναι μικρός κ παίζει. (Σιλλερ).

Φαντάζομαι πως μικρός έπαιζες εκείνο το "κλέφτες κ αστυνομους" κ μάλλον θα ήσουν ο αστυνόμος. Ήθελες να πιάσεις τους κλέφτες. Ακόμα πιο μικρός, περπατούσες στα 4 κ ακόμα πιο νήπιο βυζαινες λαίμαργα το γάλα από το στήθος της μανούλας σου για να μεγαλώσεις. Κ πράγματι μεγάλωσες. Κι έγινες στ αλήθεια αστυνόμος. Με πιστόλια στη ζώνη. Κι ύστερα έκανες δική σου οικογένεια. Έως που ήρθε αυτή η στιγμή για σένα. Προσωπικά πιστεύω, πως κανένας άνθρωπος δεν γεννιέται κακός. Κάτι γίνεται στην πορεία, αλλά τώρα μην πάμε σε άλλα νερά....
Ο θυμός σου λοιπόν, , για οτιδήποτε, έγινε φονικό.
Η στιγμή που έπρεπε να χαμογελάσεις μπροστά σε ένα παιδί 15 χρονών, η έστω να συγκρατηθείς (άραγε από τι;;;!!!!) Την μετέτρεψες σε φόνο. Κι έτσι έγινες μονομιάς, ο φονιάς ολόκληρου του πλανήτη. Ο φονιάς όλων των παιδιών..Διότι οι εξεγέρσεις κι διαδηλώσεις ελαβαν χώρα, σε παγκόσμιο επίπεδο!!

Εκείνη λοιπόν η καταραμένη στιγμή Επαπεινωνδα, σε νίκησε ολοκληρωτικά. Εν τούτοις έχεις κ συ παιδιά. Κ γονείς έχεις. Τους καημενους!! Τι να λες άραγε μαζί τους; κι εκείνοι; Πως να νοιώθουν; Με τα παιδιά σου; Τα μάτια τους μοιάζουν με τα μάτια του? Δύσκολος ο διάλογος λοιπόν Επαμεινώνδα. Θα προχωρησεις; Εννοωωωω....θα βρεις εργασία; Θα τρως? Θα πινεις κ μπύρες τα καλοκαιρια πηγαίνοντας στις ακρογιαλιές; Θα μιλάς με ανθρώπους γύρω σου; Θα λέτε ακόμα ίσως για το καιρό ε; Κ για τις οικογένειες σας, γιατί όχι; Κι ύστερα μόλις απομακρύνονται όλοι θα λένε μέσα τους αυτό που ξέρεις κ γνωρίζουμε όλοι. Αρα δύσκολος ο διαλογος λοιπόν. Κ κυρίως ψεύτικος σε κάθε βαθμίδα.

Πάμε τώρα στο 2 κ στο 3. Μπαίνω στην θέση σου. Κ μένω για λίγο μόνος. Με τον Γιώργο Α. Χριστοδούλου τον φονιά ενός παιδιού.

"Πρέπει...κ οφείλω εδώ να νικήσω τη στιγμή μου. Πρέπει να πάρω τη ρεβάνς διότι εκείνη στιγμή με νίκησε μια φορά. Εγώ όμως τώρα θα την τσακισω. Θα την συντριψω. Θα την νικήσω για πάντα. Δεν είμαι κακός άνθρωπος. Έχω κι εγώ παιδιά. Εκείνη η καταραμένη στιγμή ήταν. Ο διαολος!! Φεύγω. Να σκεφτώ...να σκεφτώ..αυτά που σκεφτόμουν στη φυλακή. Κι ύστερα θα βρω τη μέρα. Οχι μια οποιαδήποτε μέρα.Την κατάλληλη μέρα!! Την πιο σωστή. Για το δίκαιο ε; Κ το σωστό τόπο να βρω. Μα αυτόν σίγουρα... τον ξέρω καλά. Κι εκεί ακριβώς, την ώρα που χαράζει, τα αίματα του μυαλού μου θέλω να σκορπίσουν πάνω στο τάφο εκείνου!!
Κι αμέσως να συναντηθώ μαζί του...Εκεί θα γονατισω...Εκεί μπροστά του κ με τα μυαλά μου ακόμα χυμένα στα μάρμαρα να του ζητήσω κλαίγοντας συγγνώμη. Αυτή θα'ναι η δική μου η ανατροπή! Ναι θολωσα κ τον σκότωσα αλλά τώρα σκοτώνω κ τον φονιά του, αφού τον έχω τιμωρήσει αρκετά χρόνια πριν, στη φυλακή. Ξέρετε, πετάγομαι τα βράδια.. Τον βλέπω να με ρωτάει ένα "γιατί" συνεχώς... μου φαινεται εν τέλει, τόσο ηλίθιο εγώ να αναπνέω...Προφανώς εκ των πραγμάτων οφείλω τον εαυτό μου σ αυτόν.
Φτάνει να κάνω αυτό που σκέφτομαι. Μερόνυχτα τώρα. Χρόνια τώρα...Πρέπει να νικήσω τη στιγμή. Τον φόβο μου....Κ θα το κάνω..θα τους "γράψω" όλους κ θα φύγω...Σιγά..!! .Πόσο θα ζήσω ακόμα; Τι ακριβώς θα κερδισω; Για όλους θα είμαι ένα ΤΙΠΟΤΑ. Ε, λοιπόν κύριοι, καλύτερα να πεθάνεις για κάτι, παρά να ζεις για το τίποτα..Κι έτσι, η λύτρωση μου θα'ναι η τιμωρία μου...θα τα καταφερω. Θα το δείτε... Οι δικοί μου θα κλάψουν, αλλά πλέον δυνατά..φανερά!! Κι ούτε θα ντρέπονται πια τόσο για το όνομα τους...Σκέφτομαι επίσης...να αφήσω κ μια επιστολή στην μητέρα του. Να της πω πως ήμουν κι εγώ κάποτε μικρούλης...Να της πω πόσο πουτανα μερικές φορές γίνεται η ζωή...Πώς στην ουσία δεν το θελα...Πώς το μετάνιωσα οικτρά!!
Οφείλω...Οφείλω να τα κάνω όλα τούτα...πιστέψτε με...Πρέπει να νικήσω τη στιγμή μου. Αυτή θα'ναι η μεγαλύτερη νίκη μου.
Αν όμως δεν τα καταφέρω, θα μαι για πάντα ο φονιάς ενός 15 χρονου παιδιού, που εξ αιτίας μου, δεν έζησε ΠΟΤΕ!!"

Επαμεινώνδα τι λες;;.............

 


 

Η παρούσα δημοσίευση -όπως και κάθε δημοσίευση, πέραν όσων υπογράφει ο Νίκος Ανδρείος-, απηχεί τις απόψεις, γνώμη και αισθητική μόνον του Συντάκτη της. Το Site-Blog: www.nikosandreios.com φιλοξενεί αυτούσια τα κείμενα που κρίνει ότι ωφελούν και αναπτύσσουν την Ελευθεροτυπία και την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών, χωρίς λογοκρισία και με το Συντακτικό, τα μορφολογικά στοιχεία και τη Γραμματική του εκάστοτε Συντάκτη τους.