Jane Alexander, Butcher Boys (1985)
Η Τέχνη, δια των -γνήσιων- εκπροσώπων της, ουδέποτε «καταδέχτηκε» να υποκύψει στους εκάστοτε κρατούντες!
Ο Καλλιτέχνης οφείλει αν επιθυμεί να είναι και πνευματικός άνθρωπος – κατά τη γνώμη μου, δεν νοείται να μην είναι(!)-, να αντιστέκεται λυσσαλέα και να εφορμά, έναντι της όποιας εξουσίας, της αδικίας, του ψεύδους, των διακρίσεων, των κοινωνικών ανισοτήτων και εν γένει σε ότι ή όποιους/ον προσπαθούν να απομειώσουν την «ανθρωπιά» των Ανθρώπων, την απρόσκοπτη διαβίωση των έμβιων Όντων και την «τάξη» της Φύσης. Αν τα προαναφερθέντα δεν ισχύουν, η Τέχνη είναι κούφια νοήματος, άρα Α-τεχνία. Ως γνωστόν τα περιτυλίγματα των δώρων μας, όσο όμορφα και αν είναι, συνήθως, τα πετάμε κρατώντας τα δώρα. Κανείς δεν περιτυλίγει ένα κενό…κουτί!
Η φωτογραφία που «συνοδεύει» το άρθρο, απεικονίζει το ιδιότυπο γλυπτό της Jane Alexander, Butcher Boys (1985/86). Ένα πραγματικά «ιδιόμορφο» γλυπτό που μοιάζει με δυνατή γροθιά στο στομάχι! Ένα γλυπτό που «φώναξε» στη Διεθνή Κοινότητα, τις ευθύνες της έναντι του Apartheid (απαρτχάιντ, 1991) στην Αφρική. Της κατάφορα απάνθρωπης και άδικης, δηλαδή, διάκρισης των «κρατούντων» λευκών έναντι των γηγενών και αυτοχθόνων μαύρων.
Τρία δαιμονικά, λευκά ανθρωποειδή κάθονται σε έναν πάγκο! Δεν έχουν αυτιά και στόμα, μόνο γυάλινα μάτια. Είναι «όντα» χωρίς αισθήσεις… και ΝΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΑΔΙΚΕΙΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΑΝΑΙΣΘΗΤΟΣ…!
Μήπως μας θυμίζει κάτι…, σε σχέση με ότι ζούμε σήμερα, αυτό το γλυπτό;
Ας απαντήσει ο καθείς μόνος του…
Σ.σ.: Το γλυπτό εκτίθεται στη SA National Gallery
