Έτσι λοιπόν βρέθηκα στο Θέατρο "Χυτήριο" της Ιεράς Οδού, για να παρακολουθήσω την παράσταση «ΠΕΤΑΕΙ ΠΕΤΑΕΙ» («Boeing – Boeing») του Marc Camoletti, σε σκηνοθεσία του Γιώργου Βάλαρη, μετάφραση της Βάσιας Παναγοπούλου και διασκευή των Στέλιου Παπαδόπουλου και Γιώργου Βάλαρη.
Εν αρχή ην…ο λόγος! Είναι αδύνατον να παρακολουθήσει κάποιος την παράσταση και να μην «ξενιστεί» ευχάριστα με την ευρηματική και έξυπνα δομημένη μετάφραση της Παναγοπούλου που συνδέεται άρτια, δημιουργώντας συνθήκες σύγκρασης, με τη διασκευή των Παπαδόπουλου και Βάλαρη. Θεωρώ, σπιρτόζικη τη σκηνοθετική οπτική του Βάλαρη, σε σχέση με τα «κενά αναπνοών» στους διαλόγους των ηθοποιών καθώς και «επιβεβλημένα» -ως εκ του κειμένου- ορθή την "παικτική" λιτότητα του «τόσο…όσο»!

Τέλος, οφείλω «δυο...λόγια» για τους ηθοποιούς: Η Βογιατζάκη φρονώ, ότι, είναι η πυρηνική ερμηνευτική δύναμη του έργου, όχι γιατί υστερούν οι υπόλοιποι συντελεστές, αλλά γιατί αφενός το «μεγάλωμά» της στο Θέατρο αρχίζει να ανθίζει πολυεπίπεδα και αφετέρου γιατί ο ρόλος της "Οικονόμου" «συνέχει» όλο το έργο. Οι τρείς "Αεροσυνοδοί": Δαλιάνη, Κορινθίου και Κάβουρα αποτελούν ιδιαζόντως μοναδικές ερμηνευτικά περιπτώσεις. Η Δαλιάνη παίζει «εσωτερικά» έναν κατά κράτος εξωστρεφή ρόλο και γοητεύει. Η Κορινθίου «τσαλακώνει» την αγέρωχη μορφή της, και γίνεται πιο «απτή» και η Κάβουρα θυμίζει ηθοποιό που έχουν διανύσει πολλά χιλιόμετρα οι σόλες των παπουτσιών του. Οι δύο "Φίλοι" από παλιά, άνδρες της παράστασης, ουσιαστικά «κρατούν» στους ώμους τους όλο το έργο. Με τον Παπαγιάννη να αναδεικνύεται σε βιρτουόζο (έχει το μεγαλύτερο ρόλο-κείμενο) και τον Ιωάννου να ακολουθεί επάξια!

Πραγματικά πέρασα πολύ ευχάριστα, πετώντας… μαζί τους και τους ευχαριστώ…

Νίκος Ανδρείος, κριτικός Θεάτρου για το http://www.diaskedasi.info
( http://bit.ly/2u0bqe2 )

Φωτογραφίες: Νίκος Ανδρείος