ΚΡΙΤΙΚΗ ΘΕΑΤΡΙΚΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

ΚΡΙΤΙΚΗ ΘΕΑΤΡΙΚΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

Του Νίκου Ανδρείου

«Άννα Φρανκ-Το ημερολόγιο», θέατρο «Χυτήριο»

«… Πόσο υπέροχο είναι που κανένας δεν χρειάζεται να περιμένει ούτε μία στιγμή πριν αρχίσει να βελτιώνει τον κόσμο…»

Αθώο, τρυφερό, αληθινό, αντιναζιστικό, λυρικό, ειλικρινές, μοναδικό, ιστορικό, γεμάτο ομορφιά εκείνο το ημερολόγιο που στα χέρια ενός κοριτσιού στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο του ζόφου, έγινε σύμβολο αληθινής ελευθερίας. Η Άννα Φρανκ δε σταμάτησε ποτέ να μιλά στις καρδιές των εφήβων, του κόσμου όλου, να επικοινωνεί και να ονειρεύεται, ακόμα και όταν η ναζιστική θηριωδία έβαλε τέλος στη ζωή της.

Τη μοναδική σφραγίδα αυτού του υπέροχου κοριτσιού, όπως και καθενός παιδιού στην ανθρωπότητα, παρουσιάζει το θέατρο Χυτήριο, τη θεατρική περίοδο 2017-2018, σε μια συγκινητική απόδοση αλλά και τρυφερή σκηνοθετική προσέγγιση της Βάσιας Παναγοπούλου. Δεν είναι η πρώτη φορά που η ηθοποιός προσεγγίζει το ειλικρινές, ποιητικό κείμενο της Άννας Φρανκ, μιας και είναι ένα από τα βιβλία που άλλαξαν και το δικό της κόσμο, όπως χιλιάδων νέων, δεκαετίες τώρα σε όλο το πλανήτη. Αυτή τη φορά και ως σκηνοθέτης, φωτίζει όχι μόνο την ψυχολογία της ηρωίδας και των πρωταγωνιστικών χαρακτήρων, αλλά και την ιστορική συγκυρία, αναπαριστά την εποχή, παρακινεί σε ομορφιά και αισιοδοξία και επιχειρεί αντιστοιχίες με το σήμερα, έχοντας πάντα σεβασμό στις κρυστάλλινες ευαισθησίες της ψυχολογίας των εφήβων, που όπως η Άννα Φρανκ έγραφε «Δεν σκέφτομαι όλη αυτή τη δυστυχία, αλλά την ομορφιά που ακόμα μένει». (πηγή κειμένου: www.chytirio.gr )

Βρέθηκα για ακόμα μία φορά, στο γνώριμό μου «Χυτήριο», για να δω την παράσταση «Άννα Φρανκ-Το ημερολόγιο» και να γράψω σχετικά. Είναι γεγονός, πώς, οι προσδοκίες μου ήταν υψηλές, για αυτή την «εκδραμάτιση». Και αυτό, γιατί οι "πρωταγωνιστές" έζησαν πράγματι! Επιπλέον, γιατί, έζησαν και θυσιάστηκαν - με μόνο επιζώντα τoν Όττο Φρανκ,την Μιπ και την Έλλη -. Σε μία από τις πιο μελανές χρονικές περιόδους του "σύγχρονου" κόσμου, αν όχι την πιο μελανή και πολλαπλώς "άνθρωπο-θυσιαστική".

Το γεγονός, του ότι είδα πολλά μικρά και μεγαλύτερα παιδιά - προφανώς μαθητές -, με τους γονείς - συνοδούς τους , να έχουν προσέλθει να δουν την παράσταση, με χαροποίησε ιδιαίτερα. Αντίθετα, το γεγονός του ότι, δεν υπομνημάτισε στα παιδιά κανείς, ότι δεν τρώμε πατατάκια κ.α., μέσα στο θέατρο και ειδικά εν ώρα παραστάσεως με δυσαρέστησε. Όπως επίσης και το γεγονός της προσθήκης επιπλέον καθισμάτων για να χωρέσουμε όλοι! Ασφαλώς και κατανοώ τις μεγάλες και συχνά ανυπέρβλητες οικονομικές δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε –τουλάχιστον οι περισσότεροι-, από την άλλη και οι χώροι "μαζικών θεαμάτων" έχουν συγκεκριμένο εμβαδόν!

Για την παράσταση

Η Απόδοση της Βάσιας Παναγοπούλου & του Δημήτρη Μοθωναίου, θεωρώ πώς είναι επιτυχής και μεστή. Ο λόγος ρέει ομοιόμορφα, σχεδόν μελωδικά και οι "σχάσεις" είναι ανύπαρκτες. Υπάρχουν ωστόσο, μικρές, ανεπαίσθητες για την ουσία του έργου-βιογραφία, "παρασπονδίες". Παραδείγματος χάριν: Η Έλλη, που μαζί με την Μιπ βοηθούσε τους εγκαταβιούντες του κρυφού δωματίου, δεν εμφανίζεται ποτέ επί σκηνής, σαν να μην υπήρξε. Επίσης η ανεύρεση του Ημερολογίου της Άννας, δεν έγινε όπως παρουσιάζεται επί σκηνής, από τον Όττο Φρανκ. Αλλά από μία κοπέλα - δεν έχει γίνει γνωστό το όνομα της - που καθαρίζοντας, μετά την απελευθέρωση του Άμστερνταμ, το κρυφό δωμάτιο-κρησφύγετο, το βρήκε και το παρέδωσε στην Μιπ και εκείνη στον Όττο Φρανκ.

Η Σκηνοθεσία της Βάσιας Παναγοπούλου είναι ατμοσφαιρική –ενίοτε κινηματογραφική-, απτή και γρήγορη σε "κίνηση" και εκφορά λόγου. Λόγου που εκφέρεται από τους ηθοποιούς, αρθρωμένος σωστά  και  ακούγεται από τους θεατές, που μπορούν να ακούσουν ∙ «στοχεύοντας» στο Σώμα, στο  Πνεύμα και την  Ψυχή τους, ακόμα και όταν οι ήχοι είναι ψιθυριστοί! Αυτό που έχει επιτευχθεί στο «Χυτήριο», είναι άξιο λόγου πραγματικά. Οι Ηθοποιοί είναι "υπ’ ατμόν" σε όλη της διάρκεια του έργου και λειτουργούν απολύτως αρμονικά και διακριτά. Σαν καλό Ελβετικό ρολόι. Με λίγα  λόγια, είναι ομάδα.

Ίσως ακουστεί περίεργο, καθώς παρακολουθούσα την παράσταση, μου ήρθε στο μυαλό ο Βουτσινάς και οι υπέροχοι θεατρικοί του "καμβάδες".

Η σκηνή της εφόδου-σύλληψης, με «εκτροχίασε» από αυτό που είχε «χτιστεί», κυρίως σε συναισθηματικό πεδίο, στις προηγούμενες μη ψηφιοποιημένες σκηνές της παράστασης. Ίσως το "Σοκ" που προκαλεί το ξαφνικό "κατέβασμα" του Video Wall, να ήταν ζητούμενο. Ίσως να αποτελεί επιλογή ανάγκης. Όπως και να έχει, εγώ που ήμουν καθήμενος στην πρώτη σειρά, δεν μπορούσα να παρακολουθήσω καν. Και αν δεν υπήρχε η τελευταία, εκπληκτικά συναισθηματική σκηνή, με το Μονόλογο του Αλμπέρτο Εσκενάζη(Όττο Φρανκ), η «γεύση» από το τέλος της παράστασης θα ήταν κάπως πικρή.

Τα Κοστούμια (Εβελιν Σιούπη) ήταν λειτουργικά και "Ίστορικά άρτια", τα Σκηνικά (Πάνος Πετρίδης) εναρμονισμένα με το έργο, οι Φωτισμοί(Ολυμπία Μυτηλιναίου) "επιμελείς" και η  Μουσική Επιμέλεια(Σταμάτης Γιατράκος) "ενδεδειγμένη".

Επιθυμώ να κάνω ιδιαίτερη μνεία στη Χορογραφία(Σοφία Τρανά) και αυτό γιατί με εντυπωσίασε. Είναι αρκετά δύσκολο, να δώσεις "κίνηση", διά των ηθοποιών, σε μία σκήνη που μοιάζει λόγω του έργου, σε αποθήκη. Και ταυτόχρονα να διατηρήσεις τη σπιρτάδα της 13χρονης - στο ρόλο -, πρωταγωνίστριας. Η Σοφιά Τρανά το κατάφερε περίφημα…

Τί να πρωτοπώ για αυτόν το θίασο; Ήταν πράγματι όλοι περίφημοι χωρίς καμία εξαίρεση - πράγμα ιδιαζόντως σπάνιο -. Μοιραία, όλο το «βάρος» του έργου, επικάθεται στην Κωνσταντίνα Δαούτη, που ερμηνεύει αριστουργηματικά, τη μικρή Άννα Φρανκ. Οφείλω όμως να αναγνωρίσω, ότι, αν δεν υπήρχε τόσο εδραία θεατρική "συν-αντίληψη", μεταξύ όλων, τούτο θα ήταν σχεδόν αδύνατον. Αναμφισβήτητα, η Δαούτη θα μας απασχολήσει και στο μέλλον απολύτως θετικά. Αν το "Α" του έργου – τη συνδρομεί όλου του θιάσου- είναι ή Άννα Φρανκ(Κωνσταντίνα Δαούτη) το "Ω" είναι ο Όττο Φρανκ( Αλμπέρτο Εσκενάζη). Τον θαύμασα πολύ και τον αισθάνθηκα βαθιά…

Θερμά συγχαρητήρια σε όλους!

 

---

 

 

απόδοση: Βάσια Παναγοπούλου & Δημήτρης Μοθωναίος

σκηνοθεσία: Βάσια Παναγοπούλου

Παίζουν: Φανή Γέμτου, Γιάννης Μπουραζάνας, Δημήτρης Μάριζας, Τέτα Καμπουρέλη, Κατερίνα Καρατζοπούλου, Άρης Αντωνόπουλος, Μαρτίνα Δημοπούλου.

Στο ρόλο της Άννα Φρανκ η Κωνσταντίνα Δαούτη

Στο ρόλο του Όττο Φρανκ - φιλική συμμετοχή - ο Αλμπέρτο Εσκενάζη(πηγή: www.chytirio.gr )