"Μόνος"

"Μόνος"

Μόνος - σου - να ζήσεις…
Να ορίσεις το οξυγόνο, το θειάφι, το αλάτι των δακρύων…,τη ζωή.

Στρατιώτη, οδοιπόρε, σύντροφε, εργάτη

Μόνος να διαβείς τις κλειστές θύρες,
στα ορθάνοιχτα σημεία του σύμπαντος, μόνος με πείσμα να σταθείς
Μόνος να πονέσεις σπάζοντας τα δόντια σου, σκληραίνοντας τα μαλακά μόρια, μασώντας και φτύνοντας την οργή, το θυμό.
Αν θες να αναζητήσεις το δίκαιο, την αλήθεια, το απρόσμενο,
όντας σοφός, σιωπηλός μα πάντα μόνος.

Μόνος να ανεύρεις την ψυχή σου - του κάκου…αλίμονο!
Χωρίς προθέσεις , βάρη, πληγές και δόγματα.
Η Ισχύς, το Κάλος, η Σοφία
Σφυρηλατούνε νέους, φερέλπιδες και ανίσκιους άτλαντες
που σιχαίνονται τα οράματα μα αγαπούν με πάθος την επίμοχθη ζωή τους.
Τα διάκενα χρόνου στους αιώνες που αποκτούν πρόσωπο, ρίζες, βίωμα.

Το πρόσωπο σου ∙ τις ρίζες, το βίωμα σου.

Μόνος ανάμεσα σε πολλούς να πλαγιάσεις,
μα ποτέ μην ξαποστάσεις, ουδέποτε μην κοιμηθείς.
Ο χρόνος είναι το σημείο που ορίζεσαι στο μέλλον.
Μόνος να εξερευνήσεις όλους τους αστερισμούς που γυρεύουν την ημέρα για να λάμψουν…
Τη σελήνη στον Ήλιο
Τον ήλιο στην πανσέληνο, ανατρέποντας την τάξη
Και αν κλάψεις. Άσε τα δάκρυα να στεγνώσουν και προχώρα στους πιο άνυνδρους τόπους της ύπαρξης σου
Και αν καθ’ οιονδήποτε τρόπο ανάπηρος καταστείς, μάθε μόνος να δρας και να ζεις!

Οι φροντιστές θα σε σκοτώσουν…, πριν το αντιληφθείς, ανάπηρο σε θέλουν.

Μόνος κόβε τη σάρκα σου αν το απρόσμενο βάρος της αρρώστιας αισθανθείς.
Κανείς δεν ξέρει καλύτερα το σαρκίο σου από εσένα και αν θαύμα γίνει, μόνος θα αναστηθείς!
Μα αν ποτέ αγαπήσεις, μόνος πες… –πέθανα!!!

Τώρα αγάπη, εσύ με ορίζεις…

* "Μόνος", ανέκδοτο Ποίημα, του Νίκου Ανδρείου