What a Wonderful World

«Γράφημα… χρόνου»

Το Χρονογράφημα της Κυριακής (16/2/2020), του Νίκου Ανδρείου

What a Wonderful World*

Δεν ξέρω αν τούτη η καταγραφή, είναι «Γράφημα… χρόνου», τουτέστι "Χρονογράφημα"(!) Σαν κραυγή αναδύεται…, παλεύοντας να κατακτήσει το ιδεατά ιδανικό, το μείζον, το άπιαστο ∙ της ανθρώπινης φύσης εν εκφράσει…

Πάντα ταύτιζα την Αγάπη  με τη θυσία και τανάπαλιν. Έτσι που να είναι σχεδόν αναπόφευκτη, η παρατήρηση των άλλων ανθρώπων. Από νωρίς κατάλαβα δε, πως πολλοί φέρουν την ανθρώπινη σάρκα, μα λίγοι θα μπορούσαν, στα σοβαρά, να "θέσουν υποψηφιότητα"  συν-ανθρώπων, σε σχέση με τους άλλους ανθρώπους γύρω τους, καθώς και σε εμένα. Και τούτο γιατί, στα κατάβαθα της ύπαρξής τους, η «ερμηνεία» περί Αγάπης διάφερε κατά πολύ από τη θέση ευθύνης που επιτάσσει, αυτόχρημα, η έννοια Θυσία.

Μεγάλωνα και μεγαλώνω, ακούγοντας λόγια βαριά, μα σαθρά, με τεράστια διάκενα. Σαν τις τεράστιες αλυσίδες των πλοίων, που ενώ τα συγκρατούν στη στεριά ή αγκυροβολημένα, την ίδια στιγμή «προσποιούνται ενσωμάτωση»  με το υγρό στοιχείο της θάλασσας, και τούτο,  μέχρι να ακουστεί το "Βίρα τις άγκυρες". Έτσι και οι άμοιροι άνθρωποι, της... συν - ανθρωπινότητάς τους, προσμένουν κάτι να τους ελευθερώσει από τη μόνη πραγματική έκφραση Ελευθερίας που είναι η Αγάπη!

Όχι! Δεν είναι χρονογράφημα τούτο δω, γιατί είναι πέρα και πάνω από τον τόπο και το χρόνο. Μια κραυγή είναι και ένα κάλεσμα για έναν χορό - όλων - κάτω από τον Ήλιο της Αγάπης, για μία αγκαλιά απρόθετη, για έναν λόγο άτυπα τρυφερό - μα μελιστάλαχτο από το εσώτερο του καθένα -, για έρωτα αχρονομέτρητο και ανορίοτο, για έκφραση συναισθημάτων ηφαιστειακή, για σεβασμό ανεπιτήδευτό, για «ζύμωμα» του εμείς - χωρίς εξαιρέσεις -, για να γίνουμε συν – άνθρωποι για τους άλλους και άνθρωποι για εμάς!

Υπάρχει ομορφιά γύρω μας…, ας μην στερήσουμε τη δυνατότητα στον εαυτό μας να την προσλάβει. Μα κυριότερα να είναι μέρος της… αναφωνώντας: «Τι Όμορφος Κόσμος»!!!

 

*Μτφ: Τι Όμορφος Κόσμος