«Γράφημα… χρόνου»

Δημοσιεύτηκε στις 10/09/2017    

«Γράφημα… χρόνου»

“Φεγγάρι μάγια μου ‘κανες και περπατώ στα ξένα…”

Του Νίκου Ανδρείου, το Χρονογράφημα της Κυριακής (10/9/2017)

Αποσκευές παραφορτωμένες - σαν κοστούμι δύο νούμερα μικρότερο - , όνειρα που ψάχνουν μια «απόχρωση» του "όλα θα πάνε καλά", φιλιά αποχωρισμού και δάκρυα αγάπης μα και ενοχής…

Ηχούν και πάλι οι «σειρήνες» της μετανάστευσης για χιλιάδες Έλληνες που φεύγουν για σπουδές - αυτήν τη χρονική περίοδο - και όχι μόνο. Για να προστεθούν στα 5.000.000 πολιτών, Ελληνικής καταγωγής, που έχουν διασπαρεί  σε 140 - περίπου – χώρες ανά την Υφήλιο. Και η Ελλάδα «ματώνει» από το περιεκτικότερο «αίμα» της, σε οξυγόνο! Τρεις τέτοιες «αιμορραγίες» έχει υποστεί αυτή η πολύπαθη και μικρή - σε έκταση - χώρα. Η πρώτη από το 1903 έως το 1917, η δεύτερη από το  1960-1972 και η τρίτη από το 2010 έως και σήμερα.

Παραθεωρώντας τα ανωτέρω, οι…  κοάζοντες στη «λιμνούλα» της εγχώριας πολιτικής ζωής, έκαναν και κάνουν "πατητές" ο ένας στον άλλον, κολυμπώντας στα δάκρυα των αποδεκατισμένων, από τη μάστιγα της μετανάστευσης, οικογενειών. Φυσικά δε, σαν γνήσιοι πρασινογαλαζοκόκκινοι φελλοί, επιτυχώς επέπλεαν και επιπλέουν… ∙ βγάζοντας βουτυρένιους λόγους από τα πλαδαρά  - από το καθισιό -, οπίσθιά τους, μετεωριζόμενοι…

Υπήρξαν και υπάρχουν μάλιστα και οι υπερβατικά ανερυθρίαστοι, που μέμφονταν και μέμφονται όσους επιδιώκουν ένα φωτεινότερο επαγγελματικό και επιστημονικό μέλλον, επικαλούμενοι "τη μάχη που πρέπει να δώσουμε όλοι, για να σώσουμε την πατρίδα"! Την ίδια στιγμή που έχουν κάνει "réservation" στη γραμμή των... μετόπισθεν.

Η Αλήθεια είναι συνήθως, πικρή και στιφή. Η Ελλάδα είναι μια μικρή σε έκταση και πληθυσμό χώρα (μόλις  131.957 χλμ², με 10.783.748 πολίτες), που ακόμα δεν έχει αποραγιαδοποιηθεί! Κανείς δεν θέλει να εγκαταλείψει αυτή την απαράμιλλου φυσικού, ιστορικού και - αλλοτινών εποχών - πολιτισμικού κάλλους. Όποιος φεύγει…, ΦΕΥΓΕΙ ΑΠΟ ΑΝΑΓΚΗ!!!

Όσο για την αμιγώς φοιτητική μετανάστευση, επιφυλάσσομαι…

Το Χρωστάω άλλωστε σε κάποιους… Πανεπιστημιακούς καλικάντζαρους, καθώς και στους φωτεινούς Πανεπιστημιακούς μου δασκάλους, σε Ελλάδα και αλλαχού.