«Γράφημα…χρόνου»

«Γράφημα…χρόνου»

Ύβρις → Άτη  → Νέμεσις → Τίσις

 

Το χρονογράφημα της Κυριακής(12/11/2017), του Νίκου Ανδρείου

Απαρχής κόσμου μέχρι και σήμερα, το ανθρώπινο είδος «πάλεψε» με τις προγονικές του τάσεις και έξεις. Η "Αυτοδικία" -μία από αυτές-, είναι τόσο παλαιά όσο και εμείς. Διήλθε διάφορα στάδια και ατραπούς εντός του ιστορικού χρόνου της ανθρωπότητας, μα ποτέ δεν ξεριζώθηκε από τα βαθύτερα ένστικτά της. Μα κυρίως, από το ατομικό και συλλογικό της ασυνείδητο. Η "Συμπαντική" ακολουθία – που αποτελεί τον υπότιτλο του χρονογραφήματος -, των αρχαίων ημών προγόνων, ακόμα κραδαίνει τη σπάθη της επί των κεφαλών μας. Ο νόμος/Νόμος της Παλαιάς Διαθήκης ακόμα υφίσταται(sic) και… μετά την Καινή. Και ο λεγόμενος και φερόμενος "πολιτισμένος κόσμος", που υποτίθεται ότι ανήκουμε και εμείς, χασκογελάει ή κραυγάζει…- ακόμα - αυτοδικώντας!

Αναντίρρητα, το "Ψυχικό πλέγμα", η Νόηση, ο Χαρακτήρας, η Παιδεία, η Οικογένεια, οι Κοινωνικές καταβολές, η Πίστη(ενίοτε) κ.α., διαμορφώνουν και επιδρούν στην έκφραση της ατομικότητας, σε κάθε χρονικό σημείο και έναντι οποιουδήποτε ανθρώπου. Το μεγάλο «ζητούμενο», ωστόσο, παραμένει η οικειοποίηση ή όχι της «συμπεριφορικής συστοιχίας»: Με αδικούν, οπότε, δικάζω και επιβάλλω ποινή μόνος μου! Όταν εγκολπωθεί και «αποποινικοποιηθεί» αυτή η «θυμική απόφαση» στον όποιο άνθρωπο, φρονώ πως η συνέχεια είναι ανεπίστρεπτη.

Κοινωνικά, σχεδόν σε όλο  τον κόσμο, η αυτοδικία αντιμετωπίζεται με ανοχή, συχνά δε και με θαυμασμό. Συνταγματικά, Πολιτειακά και Νομοθετικά με επιείκεια. Έχουμε αναλογιστεί γιατί? Η απάντηση στο ανωτέρω ερώτημα είναι ιδιαζόντως προσωπική και «ατμοσφαιρική», σε σχέση με το προσδοκώμενο που έχει κάθε άνθρωπος από τον εαυτό του και τους συνανθρώπους του. Για εμένα, δε, εμπεριέχετε σε μία μόνο φράση: Όταν οι περιστάσεις, τα γεγονότα, η οδύνη, ο πόνος, η αδικία, το πένθος, ο σπαραγμός, ο θυμός σε… «επισκεφθούν» σαν θεριά αλλοτινά. Τότε παίρνεις την απόφαση, αν θες να είσαι θεριό - και ‛συ -  ή ΑΝΘΡΩΠΟΣ!!!

Θα μπορούσα να αναπτύξω, περαιτέρω την απάντησή μου, στο ανωτέρω ερώτημα που έθεσα. Δε θα το κάνω! Θεωρώντας πως οφείλω να επαναλάβω την πρόταση - ερώτηση:

Κοινωνικά, σχεδόν σε όλο  τον κόσμο, η αυτοδικία αντιμετωπίζεται με ανοχή, συχνά δε και με θαυμασμό. Συνταγματικά, Πολιτειακά και Νομοθετικά με επιείκεια. Έχουμε αναλογιστεί γιατί?

Δυστυχώς… Θεριό – Άνθρωπος: 1 - 0