«Γράφημα…χρόνου»

«Γράφημα…χρόνου»

Το Χρονογράφημα της Κυριακής (10/12/2017), του Νίκου Αδρείου

“Άλλα μου λεν τα μάτια σου και άλλα η καρδιά σου άλλα μου λεν τα χάδια σου και άλλα τα φιλιά σου”*

Η μη λεκτική επικοινωνία  – μορφασμοί/εκφράσεις προσώπου, χειρονομίες, βλεμματική επαφή, κινήσεις του σώματος ∙ αλλά, ακόμα και η σιωπή, το άγγιγμα, η χρήση αντικειμένων, η ένδυση, η διαπροσωπική απόσταση - είναι "σημαντικότερη" από όσα εκστομίζουμε, μιλώντας. Πάντα ήταν και πάντα θα είναι.

Γενικά

Αυτή η "εκπομπή" μη προφορικών  μηνυμάτων - καθώς και η πρόσληψή τους από τους άλλους -, ως επί το πλείστων - είναι ασύνειδη, άρα και ανεξέλεγκτη. Και ότι δεν ελέγχεται μας προκαλεί ανασφάλεια, φοβίες και φόβους.Από τη γέννησή μας, ξεκινά  τούτη η ατομική/προσωπική «συνομιλία» με τους άλλους, τελειώνοντας την ύστατη στιγμή…, της εισόδου μας, στη Χώρα του ”Μυστηριακού Επέκεινα"

Ανθρώπων Φύση

Η φύση, των ανθρώπων,  είναι «φιλύποπτη» και φιλοπερίεργη. Αναζητά από τα πρώτα δευτερόλεπτα της επαφής με τον άλλον (συν)άνθρωπο, να τον «μετρήσει»/ «ζυγίσει»."Ζητήματα" όπως: η καταγωγή, η μόρφωση, η οικονομική ευμάρεια, τίθενται επί τάπητος ακαριαία. Συχνά, δε, η ανάγκη των ανθρώπων να «προσλάβουν» αυτές - και ακόμα περισσότερες – τις πληροφορίες, ομοιάζει με… «ανασκαφή ζώντος μνημείου»!

Η «Εκπαίδευση» στο…ανεκπαίδευτο

Από την πολύ μικρή μας ηλικία, προσπαθούν να μας εκπαιδεύσουν στον «έλεγχο» της μη λεκτικής επικοινωνίας, παραδείγματος χάριν: Να λέμε ευχαριστώ και να το δείχνουμε όταν δεν ευχαριστιόμαστε, να τρώμε το φαγητό που δε μας αρέσει, να πίνουμε αδιαμαρτύρητα τα φάρμακα μας, να μην είμαστε κακομαθημένοι – ενώ το μεγάλο ζητούμενο, ουσιαστικά, είναι να μην φαινόμαστε ως τέτοιοι -, να τηρούμε τους κανόνες/ νόρμες – οικογενειακούς/ές, κοινωνικούς/ές, θρησκευτικούς/ές κ.α. -, να λέμε άλλα και να πιστεύουμε άλλα, να είμαστε ευέλικτοι και προσχηματικοί και πολλά, πολλά ακόμη! Δε λέω, ότι κάποια από αυτή την «εκπαίδευση», δεν είναι χρήσιμα και ουσιαστικά ως ένα σημείο. Διατείνομαι, ότι όσο και αν προσπαθούμε ή προσπαθήσουμε για το αντίθετο, τελικά, αργά ή γρήγορα θα εξωτερικευθεί ο έσω κόσμος μας. Και αυτό γιατί τα μη προφορικά μας μηνύματα - μαζί με τις πράξεις μας -, είναι εκπληκτικότεροι και εναργέστεροι καταδότες του εσώτερου είναι μας,

Εν κατακλείδι

Εκείνος που είναι Αναίσθητος θα φαίνεται - τελικά - και αναίσθητος, ο ευγενής θα φαίνεται και ευγενής και ούτω καθεξής…

Προς τί το μίσος και ό αλληλοσπαραγμός;

Αν παρομοιάζαμε τους εαυτούς μας με marmite στη φωτιά, φαντάζομαι δε θα αξιώναμε οι υδρατμοί της να μυρίζουν με π.χ. Veloute σούπα  άγριων μανιταριών, ενώ, εντός της, θα είχε… βρεγμένο άχυρο…

 

*Τραγούδι «Άλλα μου λεν τα μάτια σου», Μουσική: Θόδωρος Δερβενιώτης Στίχοι: Κώστας Μάνεσης