«Γράφημα…χρόνου»
«Γράφημα…χρόνου»
Το Χρονογράφημα της Κυριακής (1/4/2018), του Νίκου Ανδρείου
«δεν φταίνε οι κόφτες που οι άνθρωποι οικειώθηκαν τα συρματοπλέγματά τους!»
Είναι λίγος καιρός τώρα…, που παρατηρώ και «αφουγκράζομαι» έναν άνθρωπο του ευρύτερου περιβάλλοντός μου - έως άγνωστος μπορώ να πω –, που η διαίσθησή μου και προφανώς και η επιθυμία μου τον τοποθετεί στους εγγύς αν και ανήκει στους μακράν - τουλάχιστον με την «πολιτικά ορθή» ερμηνεία -. Είναι χαρισματικός, πεπαιδευμένος, ευφυής, γοητευτικός, εύγλωττος, λαοπλάνος, νάρκισσος - μέχρι το μεδούλι - και γητευτής «παντός έμβιου όντος και καιρού». Δεν ξέρω αν η γνωριμία μας γίνει Φιλία ή «έχθρα» (sic) -άρα φιλία «αντιθετικά συνθετική»-. Ξέρω μόνο, το γέννημα τούτου του στίχου: «δεν φταίνε οι κόφτες που οι άνθρωποι οικειώθηκαν τα συρματοπλέγματά τους!», που σήμερα γίνεται «Γράφημα…χρόνου».
Έχουν γραφεί και λεχθεί "άπειρα" για τις ανθρώπινες σχέσεις και την προβληματική τους, για την αδυναμία εγγύτητας μεταξύ των ανθρώπων, καθώς και τη δυσκολία διατήρησης και "τροφοδοσίας" των ατομικών/προσωπικών σχέσεων. Ειλικρινά βαριέμαι να εισέλθω στην ατελεύτητη λίστα των "Αναλυτών συμπεριφοράς" - σε τούτο το μη επιστημονικό γραπτό -, Περιορίζομαι λοιπόν σε ορισμένες απλές και εν ταυτώ σύνθετες όσον αφορά την εφαρμογή τους «προτάσεις».
Η σχέση μας εν συνόλω και επιμέρους με τους άλλους ανθρώπους αντικατοπτρίζει, καταδεικτικά, την εικόνα που έχουμε μορφώσει για την ίδια μας την ψυχοσωματική οντότητα στο ασυνείδητο! Συχνά στα τμήματα των Πανεπιστημιακών Σχολών Ψυχολογίας, ανά τον κόσμο, παρουσιάζεται το εξής παράδειγμα : Ένας άνθρωπος τρέχει στο δρόμο, γιατί τρέχει; Με τους φοιτητές να αποκαλύπτουν τον εσώτερο εαυτό τους, δια της απαντήσεως τους (π.χ. Αν πεις, τρέχει γιατί έκλεψε, είναι σαν να δηλώνεις τον κύριο λόγο που εσύ θα έτρεχες και ούτω καθεξής)!
Τα «συρματοπλέγματα» που έχουμε στήσει έναντι των άλλων ανθρώπων - όσο και «καλαίσθητα» και αν είναι – ουσιαστικά αφορούν δικά μας δεσμά έναντι του πεδίου μέσα μας που ενυπάρχει όλος ο κόσμος. Και οι λόγοι που τα «εγκαθιδρύσαμε» αφορούν πρωταρχικά εμάς, καθώς και την "υπόληψη" που έχουμε στον εαυτό μας!!!
Θα μου πείτε και τί προτείνεις σε έναν κόσμο εν πολλοίς κακό και άδικό, να σφιχταγκαλιάσουμε τους άλλους με όποιο κόστος; Η απάντηση μου είναι: Να κάνουμε ότι μας επιτρέπει το «προσωπικό μας «συρματόπλεγμα» αρκεί να κρατάμε και έναν κόφτη στο χέρι. Για αρχή μπορούμε να κόψουμε κλάδους από Βάγια Φοινίκης - λόγω της ημέρας - προσφέροντάς τα για να… νικηθεί ο θάνατος των διαπροσωπικών μας σχέσεων, μετά πού ξέρετε; Μπορεί να κοπεί και κανένα «συρματόπλεγμα»…
Καλό μήνα!
