«Γράφημα…χρόνου»

«Γράφημα…χρόνου»

Το Χρονογράφημα της Κυριακής (6/5/2018), του Νίκου Ανδρείου

Λουλούδια στα κάγκελα

Η τρέχουσα επικαιρότητα είναι - δυστυχέστατα - ένα «συμπίλημα» που όζει δυσωδώς: Οι στρατιωτικοί μας - ο Ανθλγος (ΜΧ) Άγγελος Μυτρετώδης και ο Λχιας (ΜΧ) Δημήτριος Κούκλατζης - στην Τουρκία, στη «συντήρηση» των Τουρκικών φυλακών άνευ και έναντι κάθε έννοιας Δικαίου ∙ ο Τούρκος «Δημοτικός υπάλληλος» απελευθερώνεται και απελαύνεται με "χαμόγελα", ευγνωμονώντας μας για την καλή φροντίδα που του παρείχαμε… ∙ ο εντιμότατος Πρόεδρος της Ελληνικής Κυβερνήσεως και Πρωθυπουργός μας, κάνει "commedia dell’ arte"  -αίσχιστου ύφους και ηθικής-  χασκογελώντας, περιοδεύοντας τα νησιά Λήμνο και Λέσβο ∙ ο επικεφαλής της Αξιωματικής Αντιπολιτεύσεως, ζητά ανερυθρίαστα και σχεδόν μονότονα εκλογές, τύπου «πόνταρε τώρα που… γυρίζει» ∙ ο Υπουργός Οικονομικών της Ελλάδος, βαττολογεί μεταξύ του "αφηγήματος" της Κυβερνήσεως και της πραγματικότητας (sic) των «ευημερούντων» αριθμών περί της εγχωρίου Οικονομίας ∙  ο Υπουργός Εξωτερικών δηλώνει άμοιρος για το νέο τραγέλαφο του ναυτικού συμβάντος με τους Τούρκους ∙ Οι λοιποί αξιοθρήνητοι του Πολιτικού βίου, κυκλοφορούν με μαύρους υποφθάλμιους κύκλους, λόγω των… αυπνιών τους, στο ενδεχόμενο να μείνουν… Πολιτικά – κάποιοι και γενικά – άνεργοι!

Και όμως, όλα…  «υποβιβάσθηκαν» – εξαιρουμένου του θέματος των Στρατιωτικών μας – , όταν αντίκρισα μία εικόνα «ἕνα αὔριο, στ’ ἄλλα ξέχωρο — καὶ ποὺ ποτὲς δὲ θά ’ρθει∙» (Κώστας Ουράνης, "Προσευχή στο Θεό για όλους τους δυστυχισμένους"), μία εικόνα που δεν περίμενα να αντικρίσω, αν και δεν είναι ιδιαζόντως απίθανο να συμβεί!

Είδα λουλούδια να έχουν «αρματώσει» τα κάγκελα ενός Σχολείου - και μάλιστα Ειδικής Αγωγής -. Έμεινα έκθαμβος από τη φυσική, την ανεπιτήδευτη ομορφιά. Και δεν το κρύβω, προς στιγμήν, οικτήρα τον εαυτόν μου. Κατά πρώτον, γιατί δεν περίμενα να εκπλαγώ από κάτι φυσικά όμορφο, άρα, είχα «αγκαλιάσει» την "αρνητική" πλευρά του κόσμου τούτου και κατά δεύτερον, γιατί, θα μπορούσα να είχα προσέξει τα "Λουλουδιασμένα Κάγκελα" νωρίτερα…

Πρώτη φορά που αγάπησα κάγκελα, είπα να το μοιραστώ…