«Γράφημα…χρόνου»

«Γράφημα…χρόνου»

Το Χρονογράφημα της Κυριακής (20/5/2018), του Νίκου Ανδρείου

Όλοι όσοι ασχολούμαστε με την ανθρώπινη Ψυχή, είτε ψάχνοντας τον εσώτερο εαυτό μας, είτε αναλύοντας το συλλογικό ασυνείδητο -διά του «κοινωνικού γίγνεσθαι»-, είτε «επαγγελματικά» μέσω των Επιστημών που έχουν ως γνωστικό αντικείμενο την πάντοτε άγνωστη και απεριχώρητη Ψυχή, προσκρούουμε στον «λίθο» των «καταβολών» και του «ψυχικού πλέγματος» των συν-ανθρώπων μας. Είναι μοιραίο να συμβαίνει από εμάς σε σχέση με τους άλλους και από τους άλλους σε σχέση με εμάς. Αν δεν «σκοντάφτουμε» μεταξύ μας, απλά δεν σχετιζόμαστε…, άρα, κυκλοφορούμε σαν τους νεκρούς μεταξύ γης και ουρανού - πριν το 40κανθήμερο μνημόσυνό μας -!

Έχω γράψει και άλλοτε, γράφω και τώρα και από ό,τι φαίνεται θα συνεχίσω να γράφω όσο ζω  -και- για όσα με πονούν. Όχι! Δεν ντρέπομαι για αυτό, δε φοβάμαι μη γίνω –εκ νέου- δυσάρεστος, δε συμβιβάζομαι στην ιδέα, δεν επιθυμώ να μείνει αγιάτρευτη αυτή η «βορβορώδης πληγή» που ανοίγει μετά από μία «μετωπική σύγκρουση» αχαριστίας και αγένειας. Και αυτό γιατί μία πληγή χρήζει εξαρχής αιμοστατικής  φροντίδας, καθαρισμού και δέουσας ιατρικής περιποιήσεως. Γιατί, μια πληγή σε μία παλαιότερη πληγή συχνά δημιουργεί χάσμα αγεφύρωτο. Ενίοτε δε, και χάσμα αναπόδραστο από τον θάνατο.

Αλήθεια είναι τόσο δύσκολο να φερόμαστε ευγενικά και με ευγνωμοσύνη ο ένας στον άλλον; Να προφέρουμε και να αισθανόμαστε λέξεις όπως: Ευχαριστώ, Συγγνώμη κ.α.;

Η απάντηση που δίδω, είναι, ΟΧΙ δεν είναι δύσκολο!!!

Με την προϋπόθεση ότι οι παλιές μας «πληγές»  -από την αχαριστία και την αγένεια των άλλων προς εμάς και τανάπαλιν-  είναι φροντισμένες, κλειστές και μη φλεγμαίνουσες. Το αντίθετο δημιουργεί μία νέα πληγή στην Ψυχή του άλλου και αυτό, γιατί σε ψυχολογικό υπόβαθρο θέλουμε να «οπτικοποιήσουμε» τη δική μας που μένει αγιάτρευτη. Κάνοντας μία εξαρχής καταδικασμένη προσπάθεια να θεραπευτούμε…  Με αποτέλεσμα να πονάμε όλοι!

Υ.γ.:Φρονώ, πώς δε χρειάζεται να γράψω τίποτα περαιτέρω, προτιμώντας να ψάξω για όλα εκείνα που θα γιατρέψουν τις πληγές μου, καθώς και τις πληγές που δημιούργησα…