«Γράφημα…Χρόνου»
«Γράφημα…Χρόνου»
Το Χρονογράφημα της Κυριακής (27/5/2018), του Νίκου Ανδρείου
“Οι άνθρωποι από κάθε κοινωνική τάξη. Είτε είναι δόκιμοι είτε όχι, είτε θριαμβεύουν είτε όχι, ας εκπληρώνουν το καθήκον τους κι’ ας αρκούνται σ’ αυτό.” (Πλάτων)
Αναντίλεκτα ανήκω στους ανθρώπους που ασκούν σκληρή κριτική, χωρίς να θέλουν να διατρίψουν στη «σαγήνη» της -έτσι πού, ποιητική αδεία, να μη μπορούν χωρίς αυτή και εκείνη χωρίς αυτούς-. Συνηθέστατα, αυτή η ορμητική έκφραση ειλικρίνειας -της α-λήθειάς μου- αφορά εκείνους που ανήκουν, κατά τη διάκριση εξουσιών ενός Κράτους Δικαίου -όπως και ή Ελλάδα-, στις τρεις εξουσίες (Νομοθετική, Εκτελεστική και Δικαστική), καθώς και εκείνων που βρίσκονται, στις «παρυφές/δομή/εθιμική αναγκαιότητα της λειτουργίας τους».
Το ερώτημα, ωστόσο, που ταλανίζει τη συνείδησή μου, είναι: Είμαι, εν τοις πράγμασι, δίκαιος -τουλάχιστον- στην εκφραζόμενη κριτική μου;
Η απάντηση που θα έδινα, είναι καταφατική! Υπάρχει, ωστόσο και ένα πεδίο που δεν μπορείς να «εξερευνήσεις», όσο ακριβοδίκαιος και αν είσαι. Αυτό δε, αφορά την πραγματική αίσθηση, το πραγματικό βίωμα, τις πραγματικές προθέσεις, ενός εκάστου, έναντι του καθήκοντός του, μέσα του. Ανεξάρτητα, από το αν πραγματώνει, αυτά που πραγματικά επιθυμεί. Με λίγα λόγια, συχνά, είναι άλλο το τί μπορώ και άλλο το τί θέλω να κάνω και αντίστροφο!
Στην Ελλάδα μετά την μεταπολίτευση, παραδείγματος χάριν, οι Πρόεδροι Κυβερνήσεων/Πρωθυπουργοί έχουν χαρακτηρισθεί: Από κρυφοί νάρκισσοι, gangsters, αρχηγοί της 17ης Νοέμβρη, εγωπαθείς παράφρονες, ανήθικοι πορνόγεροι, κλέφτες, προδότες, βλαμμένα μαμμόθρεφτα, μπουχέσες λάτρεις των video games, ανεπάγγελτοι κηφήνες, συνεργάτες των Γερμανών στον πόλεμο του 40’, τοκογλύφοι, αρχαιοκάπηλοι, μέχρι κωλόπαιδα, τσογλάνια, δολοφόνοι της αλήθειας, τσάμπα μάγκες, ανεύθυνοι καταφερτζήδες, βοθρολύμματα κ.α. . Ακόμα και αν, όλα τα ανωτέρω ισχύουν καθ’ ολοκληρίαν. Ουδείς δικαιούται να μην αναγνωρίζει, πώς, είναι άνθρωποι και αυτοί. Έχουν ατέλειες, αδυναμίες και κάνουν αστοχίες και λάθη, Ναι!
Μα αυτό, δε σημαίνει πως θα πρέπει να έχουμε, εμείς οι υπόλοιποι, συνεχώς το δάχτυλο όρθιο για να κρίνουμε…
Ας θυμηθούμε τη ρήση του Πλάτωνα: “Οι άνθρωποι από κάθε κοινωνική τάξη. Είτε είναι δόκιμοι είτε όχι, είτε θριαμβεύουν είτε όχι, ας εκπληρώνουν το καθήκον τους κι’ ας αρκούνται σ’ αυτό.”
Τα δάχτυλά μας, πέρα από το να δείχνουν…, μπορούν και να αγγίζουν τρυφερά κάποτε…
