“Και όμως… μυρίζουν ακόμα, το άρωμα του δέρματός Της”

“Και όμως… μυρίζουν ακόμα, το άρωμα του δέρματός Της”

Του Νίκου Ανδρείου

Τακτοποιώντας την παλαιά μας αποθήκη, μέλος της στενής μου οικογένειας, με έφερε σε επαφή με έναν ξεχασμένο θησαυρό! Τα παιδικά ρουχαλάκια της μητέρας μου… έμεναν φυλαγμένα για χρόνια, ίσως, προσμένοντας την αντάμωσή μας και ας μην υπάρχει -επιγείως- εκείνη πια…

Άνοιξα τη συσκευασία φύλαξής τους με σεβασμό, προσοχή, φειδώ  και ανυπομονησία. Δεν ήξερα τί θα αντικρίσω, μα ακόμα «χειρότερα», γιατί, ήμουν τόσο ανυπόμονος ( ; ). Ως εκ θαύματος με το που άρχισα να τα παραδίδω στο φως, εκ νέου, διαχύθηκε μία μυρωδιά στο χώρο… Θεέ μου! Πόσο γνώριμη ήταν αυτή η μυρωδιά!!! Μύριζα το δέρμα της Μητέρας μου και ας έχουν περάσει τόσες δεκαετίες από τότε που τα φορούσε, όντας μικρό -πολύ μικρό- κοριτσάκι. Δε λέω, υπήρχε και η οσμή της "κλεισούρας", μα ποιος νοιάζεται γι’ αυτήν. Μοιραία, έπλασα την παιδική της μορφή εντός μου, να τα φοράει, να χαίρετε, να γελάει δυνατά, να παίζει με τις κούκλες της -εκείνη, μία ζωντανή πανέμορφη κούκλα-.

Το «μήνυμα»… από τον Ουρανό σήμερα ήταν/είναι: Μην ξεχάσεις/ξεχνάς, ότι υπήρξες και κάπου βαθιά, ίσως, είσαι ακόμα ΠΑΙΔΙ!!!

Τουλάχιστον για εμένα. Ακόμα και για εμένα… που αποστρέφομαι ό,τι "γλυκερό", όχι όμως, το άρωμά Της!!!