Η «Ευτυχία» της Σκιάς!

 

Η «Ευτυχία» της Σκιάς!

Το Χρονογράφημα της Κυριακής (15/7/2018), του Νίκου Ανδρείου

Η "σκιά" είναι η πιο επιθυμητή «κατάσταση» εντός της  καλοκαιρινής περιόδου. Βγαίνουμε στους δρόμους και την αναζητούμε μανιωδώς… ΟΧΙ(!) δεν πρέπει να μας δει ο Ήλιος, να ιδρώσουμε, να ζεσταθούμε, - εν τέλει…- να «φωτιστούμε»! Όσο περισσότερο Φως διαχέεται γύρω μας, τόσο «εκκωφαντικότερες» διαφαίνονται στα… πρόσωπά μας οι ρυτίδες. Ρυτίδες του χρόνου, του πόνου, του μόχθου, της αδικίας… χιλιάδες ρυτίδες -εμφανείς και αφανείς-, εξωτερικές και εσωτερικές-.

Η σκίαση, σκιά, παρασκιά: Στην Τέχνη, διαδραματίζει σπουδαίο ρόλο –σε όλες τις εκφάνσεις της-. Στη Λαογραφία, είναι «συνυφασμένη», με Θρύλους, Μύθους, Δοξασίες, προλήψεις, προκαταλήψεις και το υπερφυσικό –ενίοτε… του Επέκεινα-. Στον δημώδη λόγο, αφορά, κυρίως θυμόσοφες παροιμίες (επί παραδείγματος: «Φοβάται τη σκιά του» ή «Έγινε σκιά του» κ.α.). Στη Φύση -χλωρίδα & πανίδα-, είναι απολύτως αναγκαία, ποικιλότροπα. Στην  Επιστήμη γρνικά και -εδεικτικά- ειδικότερα στην Αναλυτική ή Γιουνγκιανή Ψυχολογία (εισηγητής: Καρλ Γκούσταβ Γιουνγκ - Carl Gustav Jung, Ελβετός Ιατρός και ψυχοθεραπευτής, εισηγητής της ως άνω Ψυχοθεραπευτικής Προσέγγισης/Μεθόδου, 1875- 1961), "Σκιά", ονομάζεται το κατώτερο τμήμα της προσωπικόυητας, το άθροισμα όλων των προσωπικών και συλλογικών ψυχικών στοιχείων τα οποία, εξαιτίας της ασυμβατότητάς τους με την επιλεγμένη συνειδητή στάση, δεν εκφράζονται στη ζωή και επομένως ενώνονται σε μία σχετικά αυτόνομη «διχασμένη προσωπικότητα» με αντιθετικές τάσεις μέσα στο ασυνείδητο. Η σκιά συμπεριφέρεται αντισταθμιστικά στη συνείδηση. Για αυτό τα αποτελέσματά της μπορούν να είναι τόσο θετικά όσο και αρνητικά. Στα όνειρα, η σκιά έχει πάντα το ίδιο φύλο με τον ονειρευόμενο.*

Σιγά…σιγά το κουβάρι, ξετυλίγεται/«ξεδιαλύνεται»…! Μήπως δεν είναι μόνο το καλοκαίρι που αναζητάμε την «Ευτυχία» της Σκιάς;

Ανακάλεσα μνήμες μου, τόπους, ανθρώπους, περιστάσεις και «καταθέτω ενόρκως»!  Έχω λατρέψει τη σκιά: των πλατύφυλλων δένδρων, της ομπρέλας σε κάποια παραλία, σε μία εσοχή βράχου στο βουνό, εντός ενός καταρράκτη, κάτω από ένα ηλιόλουστο κρεβάτι, ενός σώματος…! Και έχω μισήσει παράφορα, τη «σκιά»: των στιγμών που δεν άρθηκα στο ύψος του Ήθους μου, που δεν μίλησα -ενώ έπρεπε-, που χαμογέλασα «κούφια», που νοιάστηκα για κάποιον «άνευρα», που έκανα πως δεν κατάλαβα, που δεν έδωσα ένα φιλί, που δεν είπα “καλημέρα”, που «βάλτωσα» στον καναπέ μου, που δεν επέτρεψα να αγαπήσω και να αγαπηθώ!

Μετά από αυτήν την «ανάκληση/ανακάλυψη », προσωπικά επιλέγω να «καώ»… κάτω από το ζωηφόρο  Ήλιο!!! Εσείς…;

 

*Κ. Γκ. Γιουνγκ, Αναλυτική ψυχολογία, Γκοβόστης, Αθήνα