«Γράφημα… χρόνου»

Δημοσιεύτηκε στις 30/09/2018    

«Γράφημα… χρόνου»

Το Χρονογράφημα της Κυριακής (30/9/2017), του Νίκου Ανδρείου

“Γεράκια μνήμες, θηράματα περαστικά και άνθρωποι που πιάστηκαν στα νύχια τους!” *

Είναι ιδιαίτατα δύσθυμη και νοσταλγική η εποχή του φθινοπώρου, που μόλις διάβηκε το κατώφλι… του άχρονου χρόνου! Και τούτο γιατί μας προετοιμάζει για τον χειμώνα, μεταφορικά και κυριολεκτικά. Σε λίγο θα αρχίσουν να φυλλορροούν τα δένδρα και οι βροχερές ημέρες και νύχτες θα ενώσουν τις σταγόνες τους, με τα σώματά, τα ρούχα, τα δάκρυά μας και γενικώς, με ότι μας περιβάλλει και το περιβάλλουμε. Νοτίζοντάς τα όλα. Σκέψεις για την φθορά του σώματος και των «χυμών» του, θα γεννηθούν καθώς θα παρατηρούμε τη φύση να οδεύει στο νεκροκρέβατό της, μέχρι να… αναγεννηθεί ξανά  - σε έξι μήνες περίπου -!

Τα καλοκαιρινά ρούχα και υποδήματα θα αποθηκευτούν. Από κάποιους "ευλαβικά", από κάποιους άλλους "τσουβαληδόν" και από κάποιους τρίτους "διεκπεραιωτικά". Ενώ τα χειμωνιάτικα θα κάνουν την εμφάνισή τους «μεθυσμένα από τη ναφθαλίνη, τα αντισκωριακά και μυρωδικά (λεβάντες κ.α.).

Σίγουρα, η ως άνω αναφερόμενη διαδικασία είναι επίπονη και χρονοβόρα σε σημείο αποφυγής! Μήπως όμως - εν πολλοίς -, δε μας βοηθά η «μαζοποίηση»,  η «ουδετεροποίηση» και ο «εκμαυλισμός» των καιρών μας, ανεξάρτητα των εποχών, σε όλα - ακόμα και στα ρούχα -; Για να ζούμε τις εποχές;

Παρατηρώ πίνακες και  φωτογραφίες προγόνων μου και αναριγώ με όσα προσλαμβάνω. - «Εικόνα» θα μου πει κάποιος! -«Εεεε και…» θα του απαντήσω.

Επί παραδείγματι:

Που είναι τα καλοραμμένα κοστούμια και φορέματα από: Βουάλ (voile), ποπλίνα (popeline), Βατίστα (batist), βισκόζη (viscose), πικέ (pique) και μετάξι (la soie);

Τα υπέροχα καπέλα και τα "ομπρελίνο" των γυναικών, καθώς  και τα "μπαστούνια" περιπάτου, οι "παναμάδες" και τα "ψαθάκια" των ανδρών;

Τα καλογυαλισμένα παπούτσια;

Οι κουρτίνες στα σπίτια, ανάλογα την εποχή;

Και τόσα άλλα…

Σαφώς γνωρίζω, πως οι περισσότεροι άνθρωποι της εποχής εκείνης, δεν είχαν την οικονομική δυνατότητα για όλα τα ανωτέρω! Αυτό δεν τους εμπόδιζε όμως από το να αναγνωρίζουν το όμορφο και το αισθητικά άρτιο. Μα κυρίως να ΖΟΥΝ την κάθε εποχή!

Υ.Γ.: Οι εποχές -ευτυχώς- θα παραμείνουν ΠΑΝΤΑ ΑΤΑΞΙΚΕΣ & ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ…

*Στίχος από το ποίημα «Ακροβάτες σε διάβαση» του Ν.Α., που συμπεριλήφθηκε στην ποιητική συλλογή: "Περίπατος στον Άδη", Εκδ. Synergie, Αθήνα, 2008

Πηγή φωτογραφίας: Vogue Magazine

«Γράφημα… χρόνου»

“Γεράκια μνήμες, θηράματα περαστικά και άνθρωποι που πιάστηκαν στα νύχια τους!” *

Του Νίκου Ανδρείου, το Χρονογράφημα της Κυριακής (24/9/2017)

Είναι ιδιαίτατα δύσθυμη και νοσταλγική η εποχή του φθινοπώρου, που μόλις διάβηκε το κατώφλι… του άχρονου χρόνου! Και τούτο γιατί μας προετοιμάζει για τον χειμώνα, μεταφορικά και κυριολεκτικά. Σε λίγο θα αρχίσουν να φυλλορροούν τα δένδρα και οι βροχερές ημέρες και νύχτες θα ενώσουν τις σταγόνες τους, με τα σώματά, τα ρούχα, τα δάκρυά μας και γενικώς, με ότι, μας περιβάλλει και το περιβάλλουμε. Νοτίζοντάς τα όλα. Σκέψεις για την φθορά του σώματος και των «χυμών» του, θα γεννηθούν καθώς θα παρατηρούμε τη φύση να οδεύει στο νεκροκρέβατό της, μέχρι να… αναγεννηθεί ξανά  - σε έξι μήνες περίπου -!

Τα καλοκαιρινά ρούχα και υποδήματα θα αποθηκευτούν. Από κάποιους "ευλαβικά", από κάποιους άλλους "τσουβαληδόν" και από κάποιους τρίτους "διεκπεραιωτικά". Ενώ τα χειμωνιάτικα θα κάνουν την εμφάνισή τους «μεθυσμένα από τη ναφθαλίνη, τα αντισκωριακά και μυρωδικά (λεβάντες κ.α.).

Σίγουρα, η ως άνω αναφερόμενη διαδικασία είναι επίπονη και χρονοβόρα σε σημείο αποφυγής! Μήπως όμως - εν πολλοίς -, δε μας βοηθά η «μαζοποίηση»,  η «ουδετεροποίηση» και ο «εκμαυλισμός» των καιρών μας, ανεξάρτητα των εποχών, σε όλα - ακόμα και στα ρούχα -; Για να ζούμε τις εποχές;

Παρατηρώ πίνακες και  φωτογραφίες προγόνων μου και αναριγώ με όσα προσλαμβάνω. - «Εικόνα» θα μου πει κάποιος! -«Εεεε και…» θα του απαντήσω.

Επί παραδείγματι:

Που είναι τα καλοραμμένα κοστούμια και φορέματα από: Βουάλ (voile), ποπλίνα (popeline), Βατίστα (batist), βισκόζη (viscose), πικέ (pique) και μετάξι (la soie);

Τα υπέροχα καπέλα και τα "ομπρελίνο" των γυναικών, καθώς  και τα "μπαστούνια" περιπάτου, οι "παναμάδες" και τα "ψαθάκια" των ανδρών;

Τα καλογυαλισμένα παπούτσια;

Οι κουρτίνες στα σπίτια, ανάλογα την εποχή;

Και τόσα άλλα…

Σαφώς γνωρίζω, πως οι περισσότεροι άνθρωποι της εποχής εκείνης, δεν είχαν την οικονομική δυνατότητα για όλα τα ανωτέρω! Αυτό δεν τους εμπόδιζε όμως από το να αναγνωρίζουν το όμορφο και το αισθητικά άρτιο. Μα κυρίως να ΖΟΥΝ την κάθε εποχή!

Υ.Γ.: Οι εποχές -ευτυχώς- θα παραμείνουν ΠΑΝΤΑ ΑΤΑΞΙΚΕΣ & ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ…

 

*Στίχος από το ποίημα «Ακροβάτες σε διάβαση» του Ν.Α., συμπεριλήφθηκε στην ποιητική συλλογή: «Περίπατος στον Άδη, Εκδ. Synergie, Αθήνα, 2008

«Γράφημα… χρόνου»

“Γεράκια μνήμες, θηράματα περαστικά και άνθρωποι που πιάστηκαν στα νύχια τους!” *

Του Νίκου Ανδρείου, το Χρονογράφημα της Κυριακής (24/9/2017)

Είναι ιδιαίτατα δύσθυμη και νοσταλγική η εποχή του φθινοπώρου, που μόλις διάβηκε το κατώφλι… του άχρονου χρόνου! Και τούτο γιατί μας προετοιμάζει για τον χειμώνα, μεταφορικά και κυριολεκτικά. Σε λίγο θα αρχίσουν να φυλλορροούν τα δένδρα και οι βροχερές ημέρες και νύχτες θα ενώσουν τις σταγόνες τους, με τα σώματά, τα ρούχα, τα δάκρυά μας και γενικώς, με ότι, μας περιβάλλει και το περιβάλλουμε. Νοτίζοντάς τα όλα. Σκέψεις για την φθορά του σώματος και των «χυμών» του, θα γεννηθούν καθώς θα παρατηρούμε τη φύση να οδεύει στο νεκροκρέβατό της, μέχρι να… αναγεννηθεί ξανά  - σε έξι μήνες περίπου -!

Τα καλοκαιρινά ρούχα και υποδήματα θα αποθηκευτούν. Από κάποιους "ευλαβικά", από κάποιους άλλους "τσουβαληδόν" και από κάποιους τρίτους "διεκπεραιωτικά". Ενώ τα χειμωνιάτικα θα κάνουν την εμφάνισή τους «μεθυσμένα από τη ναφθαλίνη, τα αντισκωριακά και μυρωδικά (λεβάντες κ.α.).

Σίγουρα, η ως άνω αναφερόμενη διαδικασία είναι επίπονη και χρονοβόρα σε σημείο αποφυγής! Μήπως όμως - εν πολλοίς -, δε μας βοηθά η «μαζοποίηση»,  η «ουδετεροποίηση» και ο «εκμαυλισμός» των καιρών μας, ανεξάρτητα των εποχών, σε όλα - ακόμα και στα ρούχα -; Για να ζούμε τις εποχές;

Παρατηρώ πίνακες και  φωτογραφίες προγόνων μου και αναριγώ με όσα προσλαμβάνω. - «Εικόνα» θα μου πει κάποιος! -«Εεεε και…» θα του απαντήσω.

Επί παραδείγματι:

Που είναι τα καλοραμμένα κοστούμια και φορέματα από: Βουάλ (voile), ποπλίνα (popeline), Βατίστα (batist), βισκόζη (viscose), πικέ (pique) και μετάξι (la soie);

Τα υπέροχα καπέλα και τα "ομπρελίνο" των γυναικών, καθώς  και τα "μπαστούνια" περιπάτου, οι "παναμάδες" και τα "ψαθάκια" των ανδρών;

Τα καλογυαλισμένα παπούτσια;

Οι κουρτίνες στα σπίτια, ανάλογα την εποχή;

Και τόσα άλλα…

Σαφώς γνωρίζω, πως οι περισσότεροι άνθρωποι της εποχής εκείνης, δεν είχαν την οικονομική δυνατότητα για όλα τα ανωτέρω! Αυτό δεν τους εμπόδιζε όμως από το να αναγνωρίζουν το όμορφο και το αισθητικά άρτιο. Μα κυρίως να ΖΟΥΝ την κάθε εποχή!

Υ.Γ.: Οι εποχές -ευτυχώς- θα παραμείνουν ΠΑΝΤΑ ΑΤΑΞΙΚΕΣ & ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ…

 

*Στίχος από το ποίημα «Ακροβάτες σε διάβαση» του Ν.Α., συμπεριλήφθηκε στην ποιητική συλλογή: «Περίπατος στον Άδη, Εκδ. Synergie, Αθήνα, 2008

«Γράφημα… χρόνου»

“Γεράκια μνήμες, θηράματα περαστικά και άνθρωποι που πιάστηκαν στα νύχια τους!” *

Του Νίκου Ανδρείου, το Χρονογράφημα της Κυριακής (24/9/2017)

Είναι ιδιαίτατα δύσθυμη και νοσταλγική η εποχή του φθινοπώρου, που μόλις διάβηκε το κατώφλι… του άχρονου χρόνου! Και τούτο γιατί μας προετοιμάζει για τον χειμώνα, μεταφορικά και κυριολεκτικά. Σε λίγο θα αρχίσουν να φυλλορροούν τα δένδρα και οι βροχερές ημέρες και νύχτες θα ενώσουν τις σταγόνες τους, με τα σώματά, τα ρούχα, τα δάκρυά μας και γενικώς, με ότι, μας περιβάλλει και το περιβάλλουμε. Νοτίζοντάς τα όλα. Σκέψεις για την φθορά του σώματος και των «χυμών» του, θα γεννηθούν καθώς θα παρατηρούμε τη φύση να οδεύει στο νεκροκρέβατό της, μέχρι να… αναγεννηθεί ξανά  - σε έξι μήνες περίπου -!

Τα καλοκαιρινά ρούχα και υποδήματα θα αποθηκευτούν. Από κάποιους "ευλαβικά", από κάποιους άλλους "τσουβαληδόν" και από κάποιους τρίτους "διεκπεραιωτικά". Ενώ τα χειμωνιάτικα θα κάνουν την εμφάνισή τους «μεθυσμένα από τη ναφθαλίνη, τα αντισκωριακά και μυρωδικά (λεβάντες κ.α.).

Σίγουρα, η ως άνω αναφερόμενη διαδικασία είναι επίπονη και χρονοβόρα σε σημείο αποφυγής! Μήπως όμως - εν πολλοίς -, δε μας βοηθά η «μαζοποίηση»,  η «ουδετεροποίηση» και ο «εκμαυλισμός» των καιρών μας, ανεξάρτητα των εποχών, σε όλα - ακόμα και στα ρούχα -; Για να ζούμε τις εποχές;

Παρατηρώ πίνακες και  φωτογραφίες προγόνων μου και αναριγώ με όσα προσλαμβάνω. - «Εικόνα» θα μου πει κάποιος! -«Εεεε και…» θα του απαντήσω.

Επί παραδείγματι:

Που είναι τα καλοραμμένα κοστούμια και φορέματα από: Βουάλ (voile), ποπλίνα (popeline), Βατίστα (batist), βισκόζη (viscose), πικέ (pique) και μετάξι (la soie);

Τα υπέροχα καπέλα και τα "ομπρελίνο" των γυναικών, καθώς  και τα "μπαστούνια" περιπάτου, οι "παναμάδες" και τα "ψαθάκια" των ανδρών;

Τα καλογυαλισμένα παπούτσια;

Οι κουρτίνες στα σπίτια, ανάλογα την εποχή;

Και τόσα άλλα…

Σαφώς γνωρίζω, πως οι περισσότεροι άνθρωποι της εποχής εκείνης, δεν είχαν την οικονομική δυνατότητα για όλα τα ανωτέρω! Αυτό δεν τους εμπόδιζε όμως από το να αναγνωρίζουν το όμορφο και το αισθητικά άρτιο. Μα κυρίως να ΖΟΥΝ την κάθε εποχή!

Υ.Γ.: Οι εποχές -ευτυχώς- θα παραμείνουν ΠΑΝΤΑ ΑΤΑΞΙΚΕΣ & ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ…

 

*Στίχος από το ποίημα «Ακροβάτες σε διάβαση» του Ν.Α., συμπεριλήφθηκε στην ποιητική συλλογή: «Περίπατος στον Άδη, Εκδ. Synergie, Αθήνα, 2008

«Γράφημα… χρόνου»

“Γεράκια μνήμες, θηράματα περαστικά και άνθρωποι που πιάστηκαν στα νύχια τους!” *

Του Νίκου Ανδρείου, το Χρονογράφημα της Κυριακής (24/9/2017)

Είναι ιδιαίτατα δύσθυμη και νοσταλγική η εποχή του φθινοπώρου, που μόλις διάβηκε το κατώφλι… του άχρονου χρόνου! Και τούτο γιατί μας προετοιμάζει για τον χειμώνα, μεταφορικά και κυριολεκτικά. Σε λίγο θα αρχίσουν να φυλλορροούν τα δένδρα και οι βροχερές ημέρες και νύχτες θα ενώσουν τις σταγόνες τους, με τα σώματά, τα ρούχα, τα δάκρυά μας και γενικώς, με ότι, μας περιβάλλει και το περιβάλλουμε. Νοτίζοντάς τα όλα. Σκέψεις για την φθορά του σώματος και των «χυμών» του, θα γεννηθούν καθώς θα παρατηρούμε τη φύση να οδεύει στο νεκροκρέβατό της, μέχρι να… αναγεννηθεί ξανά  - σε έξι μήνες περίπου -!

Τα καλοκαιρινά ρούχα και υποδήματα θα αποθηκευτούν. Από κάποιους "ευλαβικά", από κάποιους άλλους "τσουβαληδόν" και από κάποιους τρίτους "διεκπεραιωτικά". Ενώ τα χειμωνιάτικα θα κάνουν την εμφάνισή τους «μεθυσμένα από τη ναφθαλίνη, τα αντισκωριακά και μυρωδικά (λεβάντες κ.α.).

Σίγουρα, η ως άνω αναφερόμενη διαδικασία είναι επίπονη και χρονοβόρα σε σημείο αποφυγής! Μήπως όμως - εν πολλοίς -, δε μας βοηθά η «μαζοποίηση»,  η «ουδετεροποίηση» και ο «εκμαυλισμός» των καιρών μας, ανεξάρτητα των εποχών, σε όλα - ακόμα και στα ρούχα -; Για να ζούμε τις εποχές;

Παρατηρώ πίνακες και  φωτογραφίες προγόνων μου και αναριγώ με όσα προσλαμβάνω. - «Εικόνα» θα μου πει κάποιος! -«Εεεε και…» θα του απαντήσω.

Επί παραδείγματι:

Που είναι τα καλοραμμένα κοστούμια και φορέματα από: Βουάλ (voile), ποπλίνα (popeline), Βατίστα (batist), βισκόζη (viscose), πικέ (pique) και μετάξι (la soie);

Τα υπέροχα καπέλα και τα "ομπρελίνο" των γυναικών, καθώς  και τα "μπαστούνια" περιπάτου, οι "παναμάδες" και τα "ψαθάκια" των ανδρών;

Τα καλογυαλισμένα παπούτσια;

Οι κουρτίνες στα σπίτια, ανάλογα την εποχή;

Και τόσα άλλα…

Σαφώς γνωρίζω, πως οι περισσότεροι άνθρωποι της εποχής εκείνης, δεν είχαν την οικονομική δυνατότητα για όλα τα ανωτέρω! Αυτό δεν τους εμπόδιζε όμως από το να αναγνωρίζουν το όμορφο και το αισθητικά άρτιο. Μα κυρίως να ΖΟΥΝ την κάθε εποχή!

Υ.Γ.: Οι εποχές -ευτυχώς- θα παραμείνουν ΠΑΝΤΑ ΑΤΑΞΙΚΕΣ & ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ…

 

*Στίχος από το ποίημα «Ακροβάτες σε διάβαση» του Ν.Α., συμπεριλήφθηκε στην ποιητική συλλογή: «Περίπατος στον Άδη, Εκδ. Synergie, Αθήνα, 2008