«Γράφημα…χρόνου»

«Γράφημα…χρόνου»

Το Χρονογράφημα της Κυριακής (3/2/2019), του Νίκου Ανδρείου

Το πένθος…

Έβλεπα ανθρώπους να πενθούν, να… σπαράσσονται και να σπαράσσουν από τη θλίψη, τον πόνο, την οργή, το θυμό! Και αναλογιζόμουν που κρύβονταν, που ενυπήρχαν όλα αυτά τα «θηρία» εντός τους…; Έβλεπα μάτια βουρκωμένα από «μαύρα», πηχτά δάκρυα και έλεγα: «δε μπορεί να υπάρχουν τόσο σκληροί δακρυϊκοί πόροι, που να τα «παράγουν» στα αλήθεια. Κάποια «σκόνη» σκληροκαρδίας θα υπάρχει εντός αυτών των «πενθηφόρων οντοτήτων», που έζησαν την απανθρωπιά του πένθους.»

Παρατηρούσα τους ανθρώπους «σαρκοφάγα κοράκια» -παρακαλώ, λίγο σεβασμό και εκτίμηση στα συμπαθή κοράκια-, που, δήθεν, φρόντιζαν τους τεθνεώτες, πριν… και κατά την ώρα της ταφής και αναρωτιόμουν: «Τον νεκρό κηδεύουν ή τους εαυτούς τους, όντας πρόωρα θαμμένοι στο συμφέρον και τα… «κέρδη» τους;».

Αλήθεια, τί γίνεται με τα αποτεφρωτήρια; Θα λειτουργήσουν ποτέ; Θα μου πείτε και οι «ανίεροι υπουργοί του θανάτου», κλέφτες θα γίνουν; Το "μία και έξω…" δεν έχει προσαυξημένο κέρδος!(Sic) Ενώ ένας ωραίος τάφος τους συντηρεί όλους με «Δόξα & Τιμή».

Στοχαζόμουν πολλές φορές την «απώλεια», κυρίως τη δική μου και πολύ λιγότερο των άλλων, των πολύ κοντινών «άλλων». Υπήρξαν φορές που ξεκαρδίστηκα στα γέλια με τη φαντασίωση/νοητική κατασκευή, της κηδείας μου! «Επεξεργάστηκα» υπέρ το δέον, όσους πενθούσαν με τις εξωτερικές τους «περιβολές» και «εκδηλώσεις», να παρελαύνουν πομπωδώς ενώπιον μου. Συμπαραστάθηκα… όπως μπόρεσα και ευτυχώς όχι όπως μου έμαθαν…∙ δεν είμαι παπαγάλος τί να κάνουμε; Για να παπαγαλίζω: «Ζωή σε σας», «Να ζήσετε να την/τον θυμόσαστε», «Ο Θεός να αναπαύσει την Ψυχούλα της/του» και τα τοιούτα.

Παρά ταύτα… από πένθος -γιατί αυτό είναι το θέμα-!!! ΔΕΝ ΗΞΕΡΑ ΤΙΠΟΤΑ…, μέχρι που ήρθε η ώρα να πενθήσω… Και τότε κατάλαβα, πως έπρεπε να είχα βγάλει το «σκασμό», όλο το προηγούμενο «χωρο-χρονικό» διάστημα, που αυτό το «μαύρο πέπλο» δεν είχε γίνει ένα με το δέρμα, την καρδιά, τη νόηση και… εν τέλει την ύπαρξή μου!

 

Πηγή εικόνας:  https://bit.ly/2TzZ2uM