“Ο Χρόνος καταβροχθίζει τα πάντα”

«Γράφημα...χρόνου»

Το Χρονογράφημα της Κυριακής (12-1-2020), του Νίκου Ανδρείου

“Ο Χρόνος καταβροχθίζει τα πάντα”*

Όταν πρωτοδιάβασω αυτόν τον στίχο του Οβίδιου, με θυμάμαι να αναριγώ, να θέλω να εκσφενδονίσω το βιβλίο με δύναμη και… όπου πάει. Ήταν σαν να είχα νιώσει το δάγκωμά του -και του στίχου και του χρόνου-, σε όλο μου το είναι. Σαν να ήμουν καταδικασμένος να δίνω συνεχώς μάχες στην «αρένα» του "Ρολογιού", χωρίς την δυνατότητα απόδοσης χάρης. Και ακόμα χειρότερα, χωρίς θεατές στις εξέδρες του «σταδίου» των "Δευτερολέπτων", ούτε καν για αποδοκιμασία! Ήταν η στιγμή που συνειδητοποίησα, πως, η χειρότερη ενέργεια έναντι μου και έναντι οποιουδήποτε ανθρώπου σε άνθρωπο, είναι η μη ενέργεια. Η προειρημένη «απάθεια»…

Ο Οβίδιος με είχε «καταστρέψει», οδηγώντας με… στη σφαίρα του ασυνειδήτου. Η μήπως όχι; Αποφάσισα... να δώσω μορφή στον «εχθρό» χρόνο. Αφού ο στίχος μιλάει καθαρά για καταβρόχθισμα, άρα ό Χρόνος ήταν... "Τέρας"! Και να!!! Το έβλεπα τώρα να ορθώνεται μπροστά μου... τεράστιο, διάφανα υαλώδες, με υψηλή αυτοπεποίθηση, σαρδόνιο χαμόγελο που βοηθούσε να ξεπροβάλλουν τα αδαμάντινα και κοφτερά μεγάλα του δόντια και μάτια σαν καθρέπτες, που αν τα κοίταζες χανόσουν μέσα στο είδωλό σου -που καθρεπτίζονταν σε αυτά-, όπου και αν στεκόσουν.

Ούτε και ξέρω πόση ώρα έμεινα ακίνητος και σαστισμένος, μέχρι που σε μια στιγμή χίμηξα καταπάνω στο "Τέρας", κάνοντας μια τελευταία απεγνωσμένη προσπάθεια να σωθώ. Από τη φόρα που είχα πάρει και μην προσέχοντας το βιβλίο που είχα εκσφενδονίσει πριν, σκόνταψα πάνω του και έπεσα, σπάζοντας -ευτυχώς- το ρολόι μου. Ο χρόνος σταμάτησε… και το "Τέρας" διαλύθηκε σε χρόνο ντε τε (dt).

Μετά…, ξύπνησα! Και αποφάσισα να φοράω ρολόι για να λέω την ώρα, μόνο... στους άλλους!

“Ο Χρόνος καταβροχθίζει τα πάντα” Οβίδιε! Aν του το επιτρέπεις…,

με χαμόγελο… αποφάνθηκα.

*Οβίδιος (Ρωμαίος ποιητής, 43πX -17μΧ)

Εικόνα: Πίνακας "Τα Μαλακά Ρολόγια", Salvador Dalί