«Κουρτίνες & ρετάλια»… Δοξάστε με!

«Γράφημα…χρόνου»

Το Χρονογράφημα της Κυριακής (26/1/2020), του Νίκου Ανδρείου

«Κουρτίνες & ρετάλια»… Δοξάστε με!

Στα μέσα του 16^ου αιώνα, στο Λονδίνο, καθώς και σε άλλες «αστικοποιημένες» πόλεις του κόσμου, καθιερώθηκαν οι κουρτίνες. Βαρύτιμα υφάσματα άρχισαν να καλύπτουν τα παράθυρα των επαύλεων και των αρχοντόσπιτων, σαν ένας νέος τρόπος προφύλαξης από τις ακτίνες του Ηλίου, τον αέρα και το κρύο που εισχωρούσε από τις… σχάσεις. Μα κυρίως -ας μη γελιόμαστε-, σαν ένα νέο τρόπο «περιφρούρησης» από τα αδιάκριτα βλέμματα, γενικώς. Ειδικά δε, από τα «αδιάκριτα» βλέμματα των πολλών πεινασμένων ανθρώπων, που όχι μόνο πεινούσαν, αλλά δεν είχαν ούτε μία σταγόνα ελπίδας για καλυτέρευση της ζωής τους. Και πώς θα μπορούσε, άλλωστε, να είναι αλλιώς, όταν: Η Παιδεία ήταν ανύπαρκτη, η  Ιατροφαρμακευτική Περίθαλψη τραγικά οδυνηρή, τα Εργασιακά δικαιώματα - αν και εφόσον υπήρχε εργασία – του Μεσαίωνα και τα Πολιτικά δικαιώματα κατ’ ουσίαν αντίστοιχα με αυτά των σκλάβων.

Σε πόσες σκέψεις και συνειρμούς, με το σήμερα, μπορεί να σε βάλλει μια κουρτίνα δε λέγεται…

Περί τον 19^ο αιώνα, η βιομηχανία των υφασμάτων άνθισε με γεωμετρική πρόοδο, ο κόσμος "εκπολιτιζόταν"! Άρχισαν, δειλά – δειλά να τοποθετούνται, χοντρές στην ύφανση και την υφή, κουρτίνες και στα "φτωχότερα παράθυρα". Στα 1950, ήταν ελάχιστα τα σπίτια στις λεγόμενες "πολιτισμένες" χώρες, που δεν είχαν διαφυλάξει τους ενοίκους τους: Από τον Ήλιο, τα αδιάκριτα βλέμματα, τον/το έξωθεν αέρα/κρύο να εισχωρήσει, την αισθητική τους να ατονήσει…! Ασπάστηκαν δε, με τέτοιο ζήλο τη νέα «αναγκαία μόδα» που όλο και πρόσθεταν και νέες κουρτίνες και παρακούρτινα στα παράθυρά τους

«Κουρτίνες & ρετάλια»… Δοξάζουμε!

Τι κρίμα…, για εμάς...

Ακόμα, τηρουμένων των αναλογιών: Η Παιδεία είναι ανύπαρκτη, η Ιατροφαρμακευτική Περίθαλψη τραγικά οδυνηρή, τα Εργασιακά δικαιώματα -αν και εφόσον υπάρχει εργασία- του Μεσαίωνα και τα Πολιτικά δικαιώματα κατ’ ουσίαν αντίστοιχα με αυτά των σκλάβων.

Τουλάχιστον, έχουμε κουρτίνες και... ρετάλια στα σπίτια μας…

 

 

Εικόνα: Ο Χάρρυ Κλυνν στο άλμπουμ «Δοξάστε με» (1979), EMI-Columbia